Derteve më të forta
Derteve më të forta
vetëm do i bësh ball,
zhgënjimi, humbja,
flijimi,
vetmitarë janë.
Edhe i vdekuri që i përgjigjet çdo thirrjeje
dhe asnjë lutje s´na refuzon
nuk na ndihmon
veç sheh
në mundemi.
Duart e të gjallëve shtrihen
e s´na arrijnë
janë si lastarët e pemëve në dimër.
Zogjtë heshtin të gjithë.
Dëgjohet vetëm hapi vetes
dhe hapi këmbës
që ende s´ka shkelur por dot´ecë.
Ecendalu e rrotullsillu
nuk bën fajde. Duhet
ecur.
Si në katakombe
mba një qiri në dorë,
me zor mban frymën flaka.
Mirëpo, në ka mbajtur gjatë,
mrekullia nuk fiket
se mrekullia ndodh gjith´hera,
se pa mëshirë
s´mund të jetohet:
qiriri shndrin prej frymës së lirë të ditës,
buzëqeshur e fik
teksa diellin takon
dhe poshtë kopshteve të lulëzuara
qyteti rri shtirirë para teje
dhe në shtëpinë tënde
mbulesëbardhë rri tryeza.
Dhe të gjallët e humbur
dhe të vdekurit e pashojtur
bukë të ndajnë dhe verën t´ofrojnë -
dhe ti dëgjon rishtazi zërin e tyre
brendazi
zemrës sate.
("Sepse vuajtjeve të tua s´u fshihesh dot. Sepse mrekullitë dhe Zoti na bëhen krahë. Se s´jetohet pa përdëllim, mëshirë e dhembsuri" thotë Hilde Domin. Mëshirimi është shpesh më afër sesa mendojmë. Mëshira nuk është diku në jetën e përtejme, por këtu, pranë nesh, në formën e saj më njerëzore.)
Poezi nga Hilde Domin. Nga gjermanishtja Eda Zari
__________________________________________________________
(Photo by Eda Zari. 10.12. 2022 "Herz" Installation - Königsallee, Düsseldorf)
Die schwersten Wege
werden alleine gegangen,
die Enttäuschung, der Verlust,
das Opfer,
sind einsam.
Selbst der Tote der jedem Ruf antwortet
und sich keiner Bitte versagt
steht uns nicht bei
und sieht zu
ob wir es vermögen.
Die Hände der Lebenden die sich ausstrecken
ohne uns zu erreichen
sind wie die Äste der Bäume im Winter.
Alle Vögel schweigen.
Man hört nur den eigenen Schritt
und den Schritt den der Fuß
noch nicht gegangen ist aber gehen wird.
Stehenbleiben und sich Umdrehen
hilft nicht. Es muß
gegangen sein.
Nimm eine Kerze in die Hand
wie in den Katakomben,
das kleine Licht atmet kaum.
Und doch, wenn du lange gegangen bist,
bleibt das Wunder nicht aus,
weil das Wunder immer geschieht,
und weil wir ohne Gnade
nicht leben können:
die Kerze wird hell vom freien Atem des Tags,
du bläst sie lächelnd aus
wenn du in die Sonne trittst
und unter den blühenden Gärten
die Stadt vor dir liegt
und in deinem Haus
dir der Tisch weiß gedeckt ist.
Und die verlierbaren Lebenden
und die unverlierbaren Toten
dir das Brot brechen und den Wein reichen -
und du ihre Stimme wieder hörst
ganz nahe
bei deinem Herzen.